چه دردی بدتر از اینکه بخواهی رفتن او را

ساعت ۸ غروب را نشان می‌داد. کسی خانه نبود. رفته بودند عیادت مادربزرگه. درد عجیبی در تمام سرم پیچیده بود. پلکم می‌پرید و پیشانی‌ام نبض داشت. دو ژلوفن و دو استامینوفن کارساز نبودند. تمام چراغ‌ها را خاموش کردم. پرده را کشیدم. افاقه نکرد. شالم را دور سرم و روی چشم‌هایم بستم. تاریک شد. سرم سنگین بود. دردها دست به دست داده بودند که مجبورم کنند که زنگ بزنم و بگویم حالم خراب است، برگردید. صدایم زدی و گفتی:" نباید خونه تنها می‌موندی" کمی شالم را بالا زدم. در چهارچوب در ایستاده بودی. گفته بودم آستین بالا زدن‌های منظمت هم جذاب است؟ گفتم:" علیک سلام" لبخند زدی و گفتی:" چشماتو ببند. راحت باش. من مشکلی ندارم." می‌بستم، نمی‌دیدمت. گفتم:"من مشکل دارم." پشت میز تحریرم نشستی و پرسیدی:" چیکار می‌کردی؟" گفتم:"کارهای پروژه خاله رو انجام می‌دادم." کمی فایل را بالا پایین کردی و پرسیدی:" من می‌تونم کمکت کنم؟" چقدر دلم می‌خواست واقعا بودی و تمامش می‌کردی. گفتم:" نه، دردم کم شد انجامش می‌دم." نور صفحه لپتاپ از فاصله ۲ متری اشکم را درآورد. نگاهت کردم. دستت را زیر چانه‌ات گذاشته بودی و فایل را بررسی می‌کردی. تو باید مهندس باشی و لاغیر. شالم را روی چشمانم کشیدم و گفتم:" دوازده روزه نیستی." چیزی نگفتی. این یعنی نبودنت خودخواسته بود. به دل گرفتم. تو فکر کن کسی که خودت در ذهنت ساختی‌اش دو هفته بی‌خبرت بگذارد. گفتی:" بهونه‌گیر شدی." قبل‌ترها اسمش دلتنگی بود. چه می‌گفتم؟ خودم قدرت دستت داده بودم. گفتم:"ببخشید" خسته شده‌ام از این همه برای توی بی‌تفاوت نوشتن. برای تویی که نیامده قدرت‌نمایی می‌کنی و من کوتاه می‌آیم. پتو را روی سرم کشیدم و گفتم: "خسته‌م". صدای صندلی را شنیدم. بلند شدی. صدای قدم‌هایت را شنیدم دور شدی. صدای در را شنیدم. رفتی. دنبالت نیامدم. صدایت نزدم. کسی که دلِ رفتن دارد، نگه‌داشتنی نیست.

^{عنوان از پروانه حسینی}